Najświeższe informacje: https://rrn.diecezja.gda.pl/
Moderator diecezjalny: Ks. Paweł Jakimcio
Opiekun: Ks. Proboszcz
Grupa dzielenia
Wspólnota jest bardzo ważnym środkiem budowania życia wewnętrznego. Jest ona normalną drogą, jaką Bóg w kościele prowadzi dusze do zbawienia. Dlatego należy wyjątkowo cenić spotkania wspólnotowe. Poprzez osobiste świadectwo łaska dana jednemu staje się jakby pomnożona, zwielokrotniona, dostępna innym. Wspólnota winna być środowiskiem podtrzymywania i wzrostu życia wewnętrznego.
Na tej podstawie członkowie wspólnoty dzielą się ze współbraćmi świadectwem życia i współpracy z łaską.
Od animatora i uczestników grupy Pan Bóg oczekuje przede wszystkim pokory i otwartości. Choćby jedna osoba, pokornie i ufnie wyczekująca na działanie Boga, tworzy właściwy klimat całego spotkania. Tak więc najważniejsze jest otwarcie na działanie łaski Bożej, a nie sama metoda czy schemat prowadzenia spotkań.
Grupa dzielenia jest spotkaniem, podczas którego każdy z uczestników ma szansę (ale nie obowiązek) podzielenia się z innymi doświadczeniem swego życia, doświadczeniem wiary. Może powiedzieć o swoich relacjach z Bogiem, o tym, czego Pan Bóg dokonuje w jego życiu, o wątpliwościach, o doświadczeniach zarówno pozytywnych, jak i negatywnych. Punktem wyjścia, pomocą, czynnikiem organizującym i ograniczającym tematykę wypowiedzi jest przeczytany na początku spotkania fragment tekstu lub treść wysłuchanej konferencji. Świadectwo każdej osoby jest darem dla wszystkich pozostałych, szczerym otwarciem się wobec nich, próbą przekazania ważnych dla mówiącego treści, które być może nigdy nie były przez niego formułowane.
Uczestnicy spotkania starają się przyjąć ten dar przez uważne wysłuchanie. Nie komentują wypowiedzi, nie udzielają rad, ani też nie przekazują treści świadectwa poza grono słuchających. Dzielenie nie jest bowiem wymianą poglądów na pewną dziedzinę życia, lecz spojrzeniem na naszą postawę wobec Boga i na Jego działanie wobec nas, ma prowadzić do odkrywania prawdy o nas samych i pomóc nam w patrzeniu z wiarą w nasze życie.
Często bywa tak, że czyjeś świadectwo prowokuje nas do dyskusji, rodzi pytania, głęboko nas porusza i pragniemy się nim podzielić z najbliższymi, którzy nie mogli go usłyszeć. A może czegoś w nim nie zrozumieliśmy? Warto się wówczas posłużyć dyscypliną wewnętrzną. Poczekajmy do końca spotkania, pytanie możemy zadać autorowi w cztery oczy.
„Dekalog” spotkań
- Każde spotkanie warto rozpocząć i zakończyć wspólną modlitwą wzywając wstawiennictwa i opieki Maryi, która najpełniej otwiera nas na działanie Ducha świętego i miłującą obecność Boga.
- Podejmuj wysiłek trwania w czasie spotkania w postawie modlitwy i zawierzenia. Można zaproponować, aby każdy z uczestników kończył swoją wypowiedź krótką modlitwą, np. „Dziękuję Ci Maryją, proszę…”
- Zabiegaj o atmosferę wyciszenia; skupienia, dyskrecji i otwartości.
- Nie narzucaj innym własnego sposobu myślenia, przeżywania, reagowania, światopoglądu.
- Wystrzegaj się postawy doradcy, nie miej ambicji rozwiązywania komuś jego problemów czy wykładania „powszechnej” teologii i moralności.
- Unikaj sformułowań ogólnych typu: „my”, „ludzie”, „oni”, czy bezosobowych jak: „trzeba”, „powinno się”, „należy”, „wiadomo”.
- Staraj się mówić jednoznacznie, konkretnie i rzeczowo (trzymając się tematu spotkania), tak by odnosić swoją wypowiedź do siebie, a nie komentować przedmówcę.
- Unikaj dyskusji, krytyki, polemik, osądzania czy moralizowania, ale zachęcaj innych do dzielenia się własnym doświadczeniem duchowym.
- Nie bój się chwil dłuższego milczenia – dla kogoś mogą one być potrzebne do modlitwy, przemyślenia problemu, oceny siebie, podjęcia decyzji.
- Staraj się wsłuchiwać w głos siostry czy brata przyjmując ich takimi, jakimi są – w ten sposób pomożesz jej (mu) wypowiedzieć siebie.
RUCH RODZIN NAZARETAŃSKICH
Kim jesteśmy? Nasza tożsamość
Wzorem dla nas jest życie Świętej Rodziny z Nazaretu, które uczy nas, że świętość realizuje się w codzienności przeżywanej z Bogiem.
- Pragniemy, by centrum naszego życia stanowiła Eucharystia, w której dociera do nas i udziela się nam całe Boże życie. Częsty, a nawet codzienny, udział w Mszy św., adoracja Najświętszego Sakramentu oraz oczekiwanie na spotkanie z Chrystusem w Eucharystii mają nas prowadzić do Eucharystycznego stylu życia.
- Ruch powstawał wokół konfesjonału. Dlatego mając świadomość potrzeby nieustannego nawracania się, korzystamy często, przynajmniej raz w miesiącu, z Sakramentu pokuty, który może przybrać formę stałego spowiednictwa. Na miarę potrzeby duchowej istnieje też możliwość korzystania z kierownictwa duchowego.
- Podejmując wolę Zbawiciela zawartą w Testamencie z Krzyża wyrażoną w słowach: „Oto Matka twoja” (J 19,27), za przykładem św. Jana Apostoła, pragniemy żyć w komunii z Maryją i w tej komunii upatrujemy drogę do pełnego zjednoczenia z Chrystusem.
- Duchowość Ruchu czerpie inspiracje z duchowości karmelitańskiej, a zwłaszcza z „małej drogi” św. Teresy od Dzieciątka Jezus, z duchowości św. Maksymiliana Marii Kolbego, z orędzia Bożego Miłosierdzia przekazanego przez św. Faustynę Kowalską, z przesłania Matki Bożej do św. Juana Diego oraz z nauczania bł. Jana Pawła II i jego osobistego zawierzenia Maryi.
- Chcąc potwierdzić pragnienie życia duchowością Ruchu możemy złożyć Akt oddania się Matce Bożej na wyłączną służbę Kościołowi, który zawiera w sobie istotę duchowości Ruchu.
- Misją Ruchu jest prowadzenie jego członków drogą życia wewnętrznego do świętości oraz aktywny udział w realizacji apostolskiej misji Kościoła, podejmując wezwanie do nowej ewangelizacji. Pomoc w dążeniu do świętości skierowana jest do osób wszystkich stanów, a zwłaszcza ku rodzinie.
- Kapłani posługujący w Ruchu tworzą wspólnotę kapłańską, która jest istotną pomocą w ich formacji duchowej.
Spotkania grupy RRN w parafii św. Jadwigi Królowej odbywają się
– raz w tygodniu w czwartek o godz. 19.00 w salce parafialnej.
Opiekunem duchowym jest ks. Proboszcz Remigiusz Langowski
Animatorem parafialnym jest Magda Smętny.